Saina Nehwal (fot.) dołączyła do elitarnego grona zwyciężczyń Superserii i nie wydawała się być tym specjalnie speszona. Po meczu szczodrze rozdawała uśmiechy i pozdrawiała widzów; tego dnia nie było chyba w Dżakarcie szczęśliwszej osoby.

Po pierwszym secie, który dość łatwo wygrała Chinka, wydawało się, że Nehwal nie jest w najlepszej dyspozycji. Młoda zawodniczka z Indii grała z nadmierną ostrożnością, co zdawało się prowokować Wang Lin do skutecznych ataków. W trakcie drugiego seta okazało się jednak, że opanowanie i cierpliwość są niezłą taktyką w meczu przeciwko niezwykle energetycznej, ale szybko spalającej się Chince. Dużym wsparciem okazał się również niesamowity doping publiczności, która całym sercem wspierała Nehwal. Zwycięstwo w drugim secie dodało pewności siebie Hindusce, a Chinkę zupełnie wyprowadziło z równowagi.

W trzecim secie obie zawodniczki na początku prowadziły wyrównaną walkę, jednak wkrótce grająca z niebywałą precyzją Hinduska zaczęła odskakiwać swojej przeciwniczce, zdobywając punkt za punktem, podczas gdy Wang dosłownie stała w miejscu. Ostatnie rozdanie, jak i cały mecz, należało do Nehwal, która wygrała, miażdżąc swoją rywalkę.

To największy dotychczas sukces Hinduski na turnieju Superserii. Rozentuzjazmowana badmintonistka dzieliła się swoimi wrażeniami: — Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Wiem, że gra przeciwko zawodniczce z pierwszej dziesiątki jest zawsze wyzwaniem, byłam jednak pewna siebie przed meczem. Muszę podziękować publiczności za niewiarygodny doping. Ostatnie cztery, pięć punktów było granych w dużej wrzawie. To zwycięstwo jest dla mnie cudowne nie tylko z tego powodu, że to mój pierwszy złoty medal na turnieju Super Series i to na kilka tygodni prze mistrzostwami świata u mnie w domu, ale również dlatego, że miałam ciężkie losowanie. Pokonałam tak dobre zawodniczki, jak Petia Nedełczewa, Juliane Schenk, Hwang Hye Youn, Lu Lan i dziś — Wang Lin. Jeśli mam być szczera, to byłam przerażona przed meczem, mając w perspektywie grę przed tak dużą publicznością, zaczęłam się denerwować, nie mogąc się w pełni skoncentrować.

Saina Nehwal to pierwsza reprezentantka/reprezentant Indii, od czasów Pulleli Gopichanda, która zdobyła złoty medal na imprezie tak dużego kalibru: - Moje zwycięstwo jest jeszcze jednym dowodem na to, że zawodniczki spoza Chin — jak ja i Tine Rasmussen — mogą zdobywać tytuły tej klasy. To dobrze. Sądzę również, że Indie mogłyby się stać znaczącym krajem badmintonowym, jednak warunki do rozwoju tej dyscypliny są u nas trudne, rodzice kładą bowiem większy nacisk na naukę niż na sport.

Przy niemniej obsadzonych trybunach odbył się pojedynek Lee Chong Wei'a z Taufikiem Hidayatem. Niestety Indonezyjczyk nie zapewnił tego dnia publiczności ekscytującego widowiska, przepuszczając tym samym możliwość zdobycia po raz siódmy złota na swoim rodzimym turnieju. Panowie stoczyli najkrótszy tego dnia pojedynek, w którym wyraźnie dominował Malezyjczyk. Po meczu Taufik usprawiedliwiał się: - Muszę przyznać, że Lee wydawał się bardziej przygotowany do dzisiejszego meczu. Jestem oczywiście trochę rozczarowany rezultatem i tym, że będąc zaledwie krok od złotego medalu, nie wykorzystałem tej szansy. To jest gra: jeden musi wygrać, a inny musi przegrać.

Dwa razy przyszło w niedzielę stawać na korcie Koreańczykowi Lee Yong Dae — w deblu mężczyzn i mikście. W grze mieszanej Koreańczykowi towarzyszyła Lee Hyo Jung. Rozstawiona z nr. 2. para z Korei grała bardzo nierówno — po minimalnej przegranej w pierwszym secie, duet Lee / Lee złomotał swoich przeciwników w drugim, by ponownie ulec Chińczykom w trzecim. Olimpijscy czempioni ulegli Zheng Bo / Ma Jin mimo dużego wsparcia publiczności. Więcej szczęścia Lee Yong Dae miał w deblu, gdzie wespół z Jung Jae Sungiem powetował sobie przegraną na innej chińskiej parze — Cai Yun / Fu Haifeng. Podwójny medalista z Dżakarty przekonywał: - Po tym, co stało się w pierwszym secie, byliśmy pewni, że wygramy. Cai i Fu popełniali więcej błędów niż my i wydawali się bardziej sfrustrowani w trakcie meczu niż my. Jae Sung musiał mnie dziś kilka razy uspokajać, kiedy zdenerwowałem się wywołaniem lotek przez liniowych. Nasz półfinał był trudniejszy, niemniej, dobrze się dziś spisaliśmy.

W deblu kobiet zmierzyły się dwie najsilniejsze pary naszego globu — Chin Eei Hui / Wong Pei Tty oraz Cheng Shu / Zhao Yunlie. Zwyciężyły Malezyjki, które postawiły na agresywny atak i szybkość.

Na kolejny turniej z cyklu Super Series przyjdzie nam poczekać prawie dwa miesiące — najbliższe spotkanie tej rangi odbędzie we wrześniu (LI NING China Masters).

Wyniki finałów (21.06.2009)
Singel mężczyzn: Lee Chong Wei (1*, Malezja) — Taufik Hidayat (5*, Indonezja) 21:9 21:14 (0:31)
Singel kobiet: Saina Nehwal (6*, Indie) — Wang Lin (3*, ChRL) 12:21 21:18 21:9 (0:48)
Debel mężczyzn: Jung Jae Sung / Lee Yong Dae (6*, Korea) — Cai Yun / Fu Haifeng (5*, ChRL) 21:15 21:18 (0:43)
Debel kobiet: Chin Eei Hui / Wong Pei Tty (1*, Malezja) — Cheng Shu / Zhao Yunlie (2*, ChRL) 21:16 21:16 (0:37)
Mikst: Zheng Bo / Ma Jin (5*, ChRL) — Lee Yong Dae / Lee Hyo Jung (2*, Korea) 21:17 8:21 21:16 (0:58)

Otwarte mistrzostwa Indonezji w badmintonie. DJARUM Indonesia Open 2009, 16-21 czerwca 2009, Dżakarta (Indonezja). Turniej z cyklu Super Series. Pula nagród: 250 tys. dol. Zobacz również wyniki na stronie tournamentsoftware.