To nie tylko nowość w jego CV, ale także historyczny prezent dla jego ojczyzny: wcześniej żaden Japończyk nie wygrał singla w długiej historii otwartych mistrzostw Anglii w badmintonie, uważanych niegdyś za nieoficjalne mistrzostwa świata.

Ciekawe, że bodaj najbliżej pierwszego zwycięstwa w singlu w All England spośród Japończyków był Kenichi Tago. W 2010 roku w finale grał przeciwko Lee Chong Wei'owi (Malezja). Przegrał 19:21 19:21, ale lotka meczowa była wygrana przez Malezyjczyka wskutek pomyłki sędziego liniowego. A Tago to przyjaciel Momoty z reprezentacji i sprawca kłopotów swojego młodszego o pięć lat kolegi. Kiedy oskarżono ich w ojczyźnie o niedozwolony hazard, Tago powiedział, że pogodzi się z surową karą, ale błagał o danie drugiej szansy młodemu Momocie: — To całkowicie moja wina, że wplątałem Momotę w tę sytuację — powiedział, szlochając, Tago. — On się przygotowywał do igrzysk olimpijskich i czuję się winny wobec niego. — On jest obecnie jednym z najlepszych zawodników na świecie. Przyjmę każdą karę, jaka zostanie mi wymierzona. Pogodziłbym się z tym, że już nigdy nie będę mógł grać w badmintona. Ale (...) chciałbym, żeby Momota dostał jeszcze jedną szansę.

Teraz Momota — po odbyciu kary — dokonał tego, co — być może — niesprawiedliwy los odebrał jego starszemu koledze. Nie było to bardzo łatwe. Podczas gdy w drodze do finału Japończyk nie stracił ani jednego seta, w pojedynku decydującym ostatecznie o mistrzostwie natrafił na niespotykany od wielu lat opór ze strony Duńczyka Viktora Axelsena, dzięki czemu obaj rozegrali znakomity mecz. Axelsen to wprawdzie poprzedni mistrz świata (2017), ale wtedy Momota nie startował w Glasgow. Wcześniej i później Japończyk wygrywał z Axelsenem z reguły w dwóch gładkich setach, natomiast ostatni raz stracił jednego w grudniu 2015 roku. Teraz w finale All England wszystkie — a rozegrano trzy — sety były bardzo wyrównane do przerwy. W trzecim Axelsen zaczął jeszcze przed zmianą stron zdradzać objawy zmęczenia. Próbował temu zaradzić, zgłaszając nawet taktyczny challenge (zagrana przez niego lotka była ewidentnie autowa). Chociaż Duńczyk walczył do końca, zwycięstwo Momoty, który lepiej znosił trudy długiego meczu (ostatecznie trwał 81 minut) było bezdyskusyjne po tym, gdy od stanu 12:11 zdobył siedem punktów z rzędu. Jednak mimika i gesty najczęściej niewzruszonego i emanującego stoickim spokojem Momoty zdradzały w trzecim secie duże zaangażowanie w konfrontację z groźnym rywalem. Nic dziwnego: na przykład właśnie w tym pojedynku Axelsen zasmeczował z rekordową (w meczu singlowym) prędkością lotki 419 km/godz.

Zacięty i stojący na wysokim poziomie pojedynek Momoty i Axelsena (fot.) może zapowiadać ciekawą rywalizację obu panów w przyszłości, może finał olimpijski w ich wykonaniu.