Axelsen zdobył tym samym już po raz drugi nadzwyczaj prestiżowy tytuł mistrzowski All England, wyrównując tym samym osiągnięcie swojego rodaka Poula-Erika Høyera (na fot. 3 na pierwszym planie — jako prezes Światowej Federacji Badmintona, BWF), który w szczycie swojej kariery wygrał ten turniej (1995, 1996), a przypomnijmy — także igrzyska olimpijskie (1996), to ostatnie stało sie udziałem Axelsena w zeszłym roku.

Uznanie należy sie wicemistrzowi. Znany polskim kibicom także z wicemistrzostwa Polish Open 2019 w Częstochowie Lakshya Sen momentami demonstrował najwyższą maestrię. Indie mogą być z niego dumne. Zresztą nawiązał do sukcesu Pulleli Gopichanda, który w 2001 roku nie tylko był w finale All England, ale go nawet wygrał. Sen był pierwszym Hindusem, który dotarł do finału tej imprezy od tamtego czasu. 

Nawiasem mówiąc, córka Gopichanda, Gayatri Gopichand Pullela, wywalczyła teraz na All England brąz w deblu, co jest jak na razie największym osiągnięcem w jej rozwijającej się karierze.

Wszystkie niedzielne finały All England zamknęły się w dwóch setach i były mniej lub bardziej jednostronne. Z jednym wyjątkiem. W finale gry mieszanej zapierające dech widowisko stworzyli mistrzowie olimpijscy z Tokio, Wang Yi Lyu i Huang Dong Ping (Chiny) i obrońcy tytułu, a skądinąd jedyni japońscy medaliści z IO, Yuta Watanabe i Arisa Higashino. Japońska para była minimalnie lepsza w końcówkach obu setów i zapewniła sobie już trzecie zwycięstwo w All England.