Za taki stan rzeczy czułem się nieco winny również i ja, ponieważ, wiedząc o turnieju planowanym bardziej jako środowiskowy, na zaproszenia, zaproponowałem organizatorom szersze nagłośnienie tego wydarzenia. Odważnie zdecydowali się na to, ale większa liczba uczestników automatycznie stanowiła spore wyzwanie organizacyjne — mam na myśli zwłaszcza sprawne przeprowadzenie gier. I tu właśnie wszystko zdawało się zmierzać ku katastrofie.

Na szczęście sytuacja została stopniowo — choć niestety dość późno — opanowana. Wprawdzie po ponad dwóch godzinach zawodów nie rozegrałem jeszcze żadnego meczu i nie wiedziałem, kiedy to nastąpi, ale singliści toczyli pomału swe boje. A ja mogłem wraz z innymi "bezrobotnymi" uraczyć się znakomitą karkówką (słyszałem też pochwały pod adresem kiełbasy) serwowaną uczestnikom wraz z napojem (kawa lub herbata) w ramach wpisowego w wysokości 15 zł, które miało właśnie na celu wyłącznie zapewnienie wiktu.

Sprzyjała też pogoda. Podobno we wspomnianym pasażu najlepiej się gra wieczorem przy sztucznym oświetleniu. Niedziela była raczej pochmurna i dzięki temu można było jako tako dostrzec niezbyt widoczną na jasnym tle lotkę, bez oślepienia promieniami słonecznymi.
Pierwszy raz w życiu widziałem turniej badmintona, w którym część publiczności stanowili mieszkańcy wyglądający z okien swoich pokojów. Parter budynków otaczających pole gry zajmują pomieszczenia handlowe i usługowe (w tym placówka Poczty Polskiej), podczas gdy na pierwszym pietrze mieszkają wietnamskie rodziny. Jeszcze więcej widzów gromadziło się wokół boisk, na których rozgrywano najciekawsze mecze. Wietnamska — głównie — publiczność aplauzem witała udane zagrania zarówno miejscowych badmintonistów, jak i przybyłych gości, podczas gdy kiksy (w tym i — niestety liczne — moje) wywoływały jęk zawodu.

Ta znakomita atmosfera sportowa, której nie zdołały zepsuć wspomniane niedogodności i pomyłki, w połączeniu z oryginalną scenerią, na przykład z uroczymi dziećmi plączycymi się obok boisk na swoich hulajnogach, powinny stanowić niezapomniane przeżycie dla tych, którzy odważyli się przybyć do Jabłonowa i przetrwać przejściowe trudności.

Dodatkową satysfakcję stanowi dla mnie azetesowski i akademicki — w znacznej mierze — charakter tych towarzyskich zawodów. W najsilniej obsadzonych kategoriach rej wodzili azetesiacy, z sekcji AZS UW (Krzysztof Walenda, Marcel Wójtowicz), z AZS WAT (Michał Suski i Jacek Jakubowski; ten ostatni reprezentujący również Uniwersytet Warszawski na zawodach akademickich). Także Ewa Morawiec, zawodniczka Uniwersytetu Gdańskiego i Dang Khanh Hien, dawniej reprezentantka Politechniki Warszawskiej. Startowali, zazwyczaj z dużym powodzeniem, badmintoniści, którzy dawniej lub obecnie trenowali w sekcji AZS UW: Beata Rataj, Jewgienij Syriany, Barbara Pawłowska, Le Dinh Hung. Wreszcie Ngo Truong Giang, który po długiej przerwie powrócił na kort, a przecież niegdyś przez cały okres studiów na Uniwersytecie Warszawskim trenował i startował w barwach naszej uczelni. Przepraszam, jeśli kogoś pominąłem, ale w istniejącej od 1997 roku sekcji rejestruje się rocznie ponad 200 osób...