Największą gwiazdą rywalizacji badmintonowej była Denyse Julien (brązowa medalistka Igrzysk Commonwealthu w 1990 r.), znana na arenie międzynarodowej wielokrotna mistrzyni Kanady. 46-letnia Julien zrezygnowała z występu w singlu, gdzie nie mogła liczyć na wyrównaną rywalizację i zagrała w deblu, w parze z Evonne Whelan (Kanada), wygrywając i tak bez trudu.

Polacy w turnieju badmintona nie startowali. Reprezentowane były (wydaje się, co prawda, że niektóre tylko na papierze z powodu walkowerów): Australia, Belgia, Bułgaria, Finlandia, Francja, Hiszpania, Holandia, Indonezja, Irlandia, Kanada, Niemcy, Nowa Zelandia, Rosja, Stany Zjednoczone, Sri Lanka, Szwajcaria i Wielka Brytania.

Ciekawe, że zawody rozgrywano (single, deble i miksty) w 4 kategoriach poziomu uczestników (A — zawodnicy wyczynowi o wysokim poziomie doświadczenia turniejowego; B+ — zawodnicy turniejowi z doświadczeniem turniejowym; B- — zawodnicy rekreacyjni z pewnym doświadczeniem turniejowym; C — zawodnicy rekreacyjni z niewielkim lub żadnym doświadczeniem turniejowym). Kategorie A i B+ grały lotkami piórowymi, B- i C — syntetycznymi.

Następne igrzyska odbędą się w 2009 r. w Kopenhadze, gdzie zapewne Dania wystawi silniejszą reprezentację badmintonową. W Montrealu w kategorii A Duńczycy wystąpili w 2 finałach, złoto zdobył tylko Thomas Andersen w deblu (jego partnerem był  Niemiec Günter Entzel). W finale singla kategorii A Andersena pokonał Craig Pethebridge (Australia) 15:8 15:12.

Igrzyska odbyły się od 26 lipca do 5 sierpnia w Montrealu (francuskojęzyczna część Kanady, miasto znane m.in. z organizacji letnich Igrzysk Olimpijskich w 1976 r.). Zgromadziły 18599 uczestników ze 111 krajów, w tym 10248 zawodników startujących w 35 dyscyplinach. Zawodom towarzyszyły równoległe wydarzenia kulturalne i konferencja nt. praw człowieka LGBT, podczas której wystąpiły m.in. Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Louise Arbour i słynna tenisistka Martina Navratilova.

Fot. © BadmintonPhoto.com (archiwum)